Korczakianum

pracownia naukowa MUZEUM WARSZAWY

Tuż po zakończeniu II wojny światowej zainicjowane zostało – by utrwalić pamięć
o Korczaku i jego dokonaniach – gromadzenie ocalałych materiałów i pamiątek. Powstał Komitet Uczczenia Pamięci Janusza Korczaka (1946-48), utworzony przez ludzi, którzy osobiście i blisko znali Starego Doktora. Jednak dopiero po stalinowskiej przerwie, na „odwilżowej” fali 1956 roku, odrodzony wówczas Komitet Korczakowski powołał stałą Komisję Archiwalną (1957) i ta na szerszą skalę rozpoczęła zbieranie dokumentów, publikacji, wspomnień, fotografii, a nawet podjęła pierwsze prace bibliograficzne.

Losy zbiorów nadal nie były wolne od politycznych uwarunkowań, stąd kolejna „zapaść” – w latach 1968-69, gdy część aktywnych działaczy zdecydowała się na wymuszoną emigrację, a zbiory usunięto z pomieszczeń Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, przy którym afiliowany był Komitet Korczakowski. Archiwum znalazło się wówczas po raz pierwszy w historycznym budynku Domu Sierot, gdzie w połowie lat 50. reaktywowano placówkę wychowawczą: Dom Dziecka nr 2 im. J. Korczaka.

Wobec rosnącego zainteresowania postacią Korczaka w świecie, do czego znacząco przyczyniło się przyznanie mu pośmiertnie Pokojowej Nagrody Księgarzy Niemieckich (1972), oraz planowanych i w kraju obchodów 100. rocznicy urodzin, w Instytucie Badań Pedagogicznych zorganizowano Pracownię Korczakowską (1977) i tam przekazano społeczne zbiory. W ciągu 15 lat istnienia Pracownia stała się znaczącą placówką zajmującą się gromadzeniem, opracowywaniem, udostępnianiem
i publikowaniem spuścizny życiowej Korczaka.

W 1993 roku utworzony został – jako kontynuacja Pracowni – Ośrodek Dokumentacji
i Badań KORCZAKIANUM, początkowo włączony w strukturę Domu Dziecka.

Od 2001 roku Ośrodek stanowił Oddział Muzeum Historycznego m. st. Warszawy;
od jesieni 2005 w nowej strukturze Muzeum Warszawy (aktualna nazwa Muzeum)

Skip to content